Αυτό το πρώτο δημόσιο κείμενο για το 2017 γράφεται μέσα από τον Άρειο Πάγο, σε αναμονή απόφασης του Πενταμελούς Εφετείου Κακουργημάτων αν θα διακόψει ή θα αναβάλει δίκη κατηγορουμένου για αδικήματα που πραγματοποιήθηκαν το 1999. Ως συνήγορος πολιτικής αγωγής, στο πλαίσιο επαγγελματικού καθήκοντος που κάθε μέρα όλο και βαραίνει, προσπαθώ να καταλαγιάσω τους μάρτυρες που ταλαιπωρούνται για χρόνια και εξεγείρονται όταν ακούν ότι το δικαστήριο – λόγω πραγματικού φόρτου και επειδή δεν έχει δυνατότητα να διακόψει τη συζήτηση της υπόθεσης εντός διμήνου – εξετάζει σοβαρά το ενδεχόμενο, για μία ακόμη φορά, να την αναβάλει. Μόνα κακουργήματα που πραγματικά τιμωρούνται πιά στην Ελλάδα έχουν καταντήσει αυτά της φοροδιαφυγής και της βλάβης του κράτους, αδικήματα για τα οποία τα δικαστήρια επιβάλουν πλέον ποινές μεγαλύτερες ακόμη και από ανθρωποκτονίες, ληστείες, βιασμούς, απάτες ολκής και δεκάδων εκατομμυρίων.
Όλα δύσκολα. Όγδοος χρόνος «κρίσης»:
- Χωρίς ρευστότητα, με όσους εργάζονται να είναι λιγότεροι από αυτούς που δεν δουλεύουν (παιδιά, συνταξιούχους και άνεργους), με κοντά δυό χρόνια περιορισμούς στην «κίνηση κεφαλαίων», με ένα λαό καταβεβλημένο, παραδομένο στην απελπισία, με νεύρα τσατάλια, έτοιμο συνεχώς για καυγά. Με βαριά περίσκεψη για το μέλλον το δικό μας και των παιδιών μας στον τόπο μας αλλά και τρόμο για την πορεία των εθνικών θεμάτων.
- Παρακολουθώντας μιά άκαιρη και, εν πολλοίς, αυτοϋπονομευόμενη διαπραγμάτευση για το Κυπριακό η οποία- σε αντίθεση τουλάχιστον με το, νεκρό πιά, σχέδιο Ανάν – διεξάγεται από μιά ανιστόρητη και ήκιστα ικανή ελληνική πλευρά που έχει καταντήσει να υιοθετεί την πάγια τουρκική στρατηγική των «διμερών» και «πενταμερών» διαπραγματεύσεων, με την Ε.Ε. και τον ΟΗΕ όχι πλέον ως μέρη αλλά, απλά, ως παρατηρητές. Μιά ελληνική πλευρά που περιφρονεί το ιστορικό δίδαγμα της διμερούς συνάντησης μεταξύ του πρώτου πρωθυπουργού της χούντας Κόλλια με τον ομόλογό του Ντεμιρέλ, η οποία είχε ως άμεσο αποτέλεσμα την απόσυρση της Ελληνικής Μεραρχίας από την Κύπρο και ως λογική συνέχεια την εθνική καταστροφή του ‘74 .
- Με μιά κυβέρνηση που δείχνει έτοιμη – απλά και μόνο για να λέει στις επόμενες εκλογές ότι «έλυσε και το Κυπριακό» – να τοποθετήσει μιά μόνιμη νάρκη στις ελληνοτουρικές σχέσεις, αφού πρώτα αποφάσισε και πέτυχε την αντικατάσταση στα σχολικά βιβλία του Δημοτικού ενός ποιήματος για τον Ευαγόρα Παλληκαρίδη με ένα άλλο, για τη …«γάτα Σόνια»!
- Με μιά αντιπολίτευση που όχι μόνο έφερε μιά τέτοια κυβέρνηση στην εξουσία, αλλά και που συντίθεται από «κόμματα» που είτε ευθύνονται πρώτα για την κατάντια του τόπου, είτε είναι προσωρινά γεννήματα ψήφου «αει σιχτίρ».
Πώς να μιλήσει κανείς για ελπίδες σε ένα τόπο που οι θάνατοι είναι πλέον περισσότεροι από τις γεννήσεις, όπου οι – καρπεροί και πολύτεκνοι – παράτυποι μετανάστες και πρόσφυγες ξεπερνούν ήδη το 10% ενός γηράσκοντος πληθυσμού, όπου 45.000 νέα παιδιά – ως επί το πλείστον μορφωμένα, ικανά και με το θάρρος να παίρνουν την τύχη στα χέρια τους, χωρίς να επιδιώκουν να γίνουν συνταξιούχοι του δημοσίου – έφυγαν ήδη, με πολλά άλλα να έπονται. Όγδοος χρόνος «κρίσης», χωρίς αξιόπιστο πολιτικό «προσωπικό» που να δημιουργεί ελπίδες, καθώς στις μετρήσεις φέρονται να προηγούνται οι «Μαζί τα Φάγαμε» (https://www.youtube.com/watch?v=cO0kVd34mpg), με θεσμούς όχι απλά ξεπερασμένους αλλά σμπαράλια, σε ένα πολίτευμα που γίνεται όλο και λιγότερο δημοκρατικό, όλο και περισσότερο αυταρχικό, με την ψήφο «αει γαμήσου» να επικρατεί ως βασική πολιτική δύναμη και στις επόμενες εκλογές.
Τί ελπίδες, άραγε, μπορούν να υπάρξουν σε ένα τόπο όσο το κράτος τιμωρεί την επιτυχία και έχει επαναθεσπίσει, φορολογικά, τη δουλεία με τη μορφή της καταναγκαστικής εργασίας. Από ένα σύστημα που, αντί να γίνεται «κάθε γράμμα και άρθρο του Συντάγματος» τελικά κατάργησε, μεταξύ άλλων, το άρθρο 22, παρ.4, που απαγορεύει κάθε μορφή καταναγκαστικής εργασίας. Τί κι αν η καταναγκαστική εργασία απαγορεύτηκε ήδη συνταγματικά στην Ελλάδα από το 1822, μαζί με την δουλεία.
Στη χώρα του ΚΚΚ – «Κάτσε», «Κλέψε» ή «Κάν’την(α)» – από ένα σύστημα που εξασφαλίζει πως δεν έχει όφελος να δουλεύεις, που σου λέει πως αν δεν το κλέψεις και κερδίσεις πάνω από €40.000 καταστρέφεσαι – αφού απαιτεί να πληρώσεις σε φόρους και εισφορές περισσότερα απ’όσα εισπράττεις – στο κράτος που με όσα κάνει και, κυρίως, με όσα δεν κάνει λέει σε όσους μπορούν να φύγουν «φύγε», οι ελπίδες φαίνεται ότι πέθαναν.
Kι όμως, οι ελπίδες όχι μόνο δεν πέθαναν, αλλά τώρα είναι που θεριεύουν. Απλά – όπως έλεγε και ο στρατάρχης Κουτούζωφ στον Τσάρος Αλέξανδρος όταν οι στρατιές του Ναπολέοντα, μέσα το καταχείμωνο, φάνηκε πως είχαν μόλις καταλάβει τη Μόσχα – «αφήνουμε τους νεκρούς να προχωρούν».
Αγαπητοί συνέλληνες, τα πράγματα στην Ελλάδα μπορούν να αλλάξουν, τώρα περισσότερο από ποτέ άλλοτε μετά το 1974, εύκολα και γρήγορα. Οι, δήθεν, ιδεολογικές διαφορές, που αξιοποιήθηκαν για να μας διχάζουν, υπηρετώντας τον κοινό σκοπό των φερεφώνων τους αποδείχθηκε ήδη πόσο αξίζαν. Ο παράδεισος που έχει καταφέρει να ακούγεται, να παρουσιάζεται ακόμα και σε εμάς τους ίδιους έρημος, μπορεί να γίνει ξανά παράδεισος, όπως πραγματικές έρημοι κατόρθωσαν να ακούγονται και να παρουσιάζονται σαν παράδεισοι.
Η ιστορία διδάσκει ότι ο σημαντικότερος πόρος κάθε τόπου είναι οι άνθρωποί του. Η ιστορία αποδεικνύει ότι καλύτερος ανθρώπινος πόρος από τον υπήκοο είναι ο ενεργός πολίτης. Η ιστορία διδάσκει ότι όπου βαθαίνει η δημοκρατία παράγεται και προσελκύεται πλούτος. Η ιστορία αποδεικνύει πως κράτη με ιστορία και ανεξάντλητες πλουτοπαραγωγικές πηγές (βλ. Ρωσία) δεν μπόρεσαν να ανταγωνιστούν την οικονομία κρατών χωρίς αντίστοιχη ιστορία και με τμήμα, μόνο, των δικών τους πλουτοπαραγωγικών πόρων (βλ. ΗΠΑ, Ελβετία, Ηνωμένο Βασίλειο). Η ιστορία είναι αυτή που μας δείχνει το δρόμο για το παρόν και το μέλλον.
Οι αριθμοί δέιχνουν ότι με 150 – 200 δισεκατομμύρια ευρώ άμεσων ξένων επενδύσεων σε μιά πενταετία οι Έλληνες θα ανανήψουμε. Η εμπειρία αποδεικνύει ότι τέτοιες επενδύσεις θα έρθουν αμέσως μόλις υπάρξει, διεθνώς, εμπιστοσύνη στην Ελλάδα. Η γνώση και η δουλειά μας έχει μάθει ότι εμπιστοσύνη θα κερδηθεί μόλις αποκατασταθεί ουσιαστική δημοκρατία και ισονομία, πολιτική και φορολογική σταθερότητα, διαφάνεια στη διαχείριση των δημόσιων οικονομικών και ένα λογικό και ελκυστικό σύστημα που θα γίνει μαγνήτης για τους πιό μορφωμένους, ικανούς, επινοητικούς, παραγωγικούς και πλούσιους πολίτες και επιχειρήσεις του κόσμου να κάνουν την πατρίδα μας έδρα τους – μ’ εμάς εδώ.
Φίλες και φίλοι, είμαι ήδη 50. Και έννοια δική μου, όπως και δική σας, δεν μπορεί να είναι μόνο πώς θα τη βγάλουμε σήμερα και αύριο, αλλά και πώς τα παιδιά μας, όταν θα φτάσουν και αυτά τα 50, αντί να ζούν τη δική μας απελπισία και ανέχεια, θα μπορούν να σχεδιάζουν, να ονειρεύονται και να χτίζουν το μέλλον των δικών τους παιδιών. Έννοια μας είναι, αφού επιβιώσουμε, πώς θα ξαναγίνουμε ευτυχισμένοι. Η επιβίωση και η ευτυχία θα έρθουν όμως μόνο αφού συμφωνήσουμε τί πρέπει να γίνει πρώτο, δεύτερο κοκ και, μετά, το ποιός θα κάνει τί, αφού θά’ χουμε ήδη συμφωνήσει στην «ατζέντα». Αν πρώτα συμφωνήσουμε στο ΠΩΣ μπορούμε να ξαναγίνουμε ευτυχισμένοι, όχι το 2050 αλλά στον καθημερινό δρόμο για να το φτάσουμε, τότε θα αναδειχθούν όσοι κατάλληλοι να τραβήξουν το κάρο που θα σπρώξουμε όλοι μας. Όσο εξακολουθούμε να αναζητούμε μεσίες έξω από εμάς τους ίδιους, όσο εξακολουθούμε να εκλέγουμε «ΠΟΙΟΥΣ» πριν αποφασίσουμε το «ΠΩΣ», κακά τα μαντάτα.
Μιά πρόταση για το «τί» και «πώς» (http://www.huffingtonpost.gr/haris-ikonomopoulos/31-_b_8028058.html) – πριν από το «ποιοί», μπορείτε να διαβάσετε εδώ (http://www.lykavitos.gr/archives/266364), μπορείτε να δείτε και να ακούσετε εδώ (http://www.livemedia.gr/video/7772) ή, για πιό σύντομα, εδώ (https://youtu.be/afR3G4tlltk). Αν υπάρχει κάποια καλύτερη και πιό πειστική, μαζί σας.
Αν δεν αντέχετε και σείς άλλη δυστυχία, αν και σείς αναζητάτε εκτός από την καθημερινή επιβίωση και το δικαίωμα στην ευτυχία, ας συνεννοηθούμε, επιτέλους, για να κάνουμε τα όνειρα πράξη.
Οι δυνάμεις του τόπου που δημιουργούν και που κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες παραμένουν παρούσες και ανθούν, αποτελούν σημείο αναφοράς ότι μέλλον υπάρχει όσο ο καθένας κάνει τη δουλειά του. Το δε δημόσιο είναι δουλειά όλων μας, γιατί δήμος είμαστε εμείς.
Ας πάψουμε, από φέτος, να βλέπουμε μόνο τις ευθύνες των «έξω» και ας θελήσουμε, θετικά, να πάρουμε στα χέρια μας το παρόν και το μέλλον μας. Τα εμπόδια μπορούν να ξεπεραστούν με συνέπεια λόγων και έργων. Μπορούμε να πούμε στους νεότερους ότι αυτός ο τόπος αξίζει να τον τοποθετήσουμε μέσα στο γενικότερο γίγνεσθαι όπου ψηλά του πρέπει.
Το πρόβλημα δεν είναι το «χρέος», άλλωστε το παγκόσμιο χρέος είναι ήδη τριπλάσιο από το παγκόσμιο ΑΕΠ. Πρόβλημα είναι το πώς θα αποκατασταθει η εμπιστοσύνη, η δικαιοσύνη, η κυβερνησιμότητα, πώς θα προσελκύσουμε πλούτο.
Δεν είναι τυχαίο ότι οι Έλληνες, όταν βγαίνουν από τα καυδιανά δίκρανα του φαύλου κρατισμού και ενσωματώνονται σε ένα σύστημα λογικό, που αναταμοίβει την προσπάθεια και την επιτυχία και που έχει σταθερούς και κατάλληλους κανόνες, θαυματουργούν.
Η ευτυχία η δική μας και των παιδιών μας είναι, πλέον, στα χέρια όλων μας.
Ώρα να κάνουμε το «κράτος» Πολιτεία. Αυτή η ευχή, ως κοινή, αναγκαία και ικανή προϋπόθεση για υγεία και προκοπή, είναι και η δική μου, προς όλους, στην, προσώρας, «χώρα του ΚΚΚ».
Χάρης Οικονομόπουλος
