Η Εθνική Τράπεζα, η παλαιότερη τράπεζα της χώρας, αμέσως μετά την ίδρυσή της το 1841, επέδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την καλλιτεχνική δημιουργία την οποία στήριξε με ποικίλους τρόπους. Είναι ένας από τους πρώτους οργανισμούς που συγκρότησαν συλλογή έργων τέχνης, αλλά και καθιέρωσε, παράλληλα με την τραπεζική της δραστηριότητα, παρεμβάσεις σε θέματα κοινωνικά και πολιτιστικά. Πιστεύοντας ακράδαντα ότι η τέχνη μπορεί να λειτουργήσει ως δύναμη «μορφοποιητική» αλλά και λυτρωτική της κοινωνίας, αναζητεί συνεχώς νέους τρόπους προσέγγισης της καλλιτεχνικής δημιουργίας και ένταξής της στην καθημερινότητα των ανθρώπων, υιοθετώντας σύγχρονα μέσα επικοινωνίας με το κοινό. Έτσι με την ευκαιρία του εορτασμού των 175 χρόνων από την ίδρυσή της, προκαλεί και προσκαλεί τους διερχόμενους την πολυσύχναστη οδό Αιόλου και την πλατεία Κοτζιά να σταθούν για λίγα λεπτά μπροστά στο κεντρικό κτίριό της, καθώς η πρόσοψή του γίνεται χώρος υποδοχής ενός εμβληματικού έργου (Τίτλος του«Ένα τέλος – Μια αρχή») Ο Νίκος Αλεξίου, γεννήθηκε στο Ρέθυμνο το 1960. Σπούδασε πρώτα στην Akademie der Bildeden Kunste της Βιέννης (1982-1983), και μετά στην ΑΣΚΤ της Αθήνας, στο εργαστήριο χαρακτικής του Κ. Γραμματόπουλου.Από το 2003 ασχολήθηκε επισταμένα με θέματα και μοτίβα από την Ιερά Μονή Ιβήρων του Αγίου Όρους, την οποία επισκεπτόταν συχνά. Κατόρθωσε να εκφράσει το μυστικιστικό στοιχείο και τον πλούτο της θρησκευτικής αρχιτεκτονικής με πολυσύνθετα μέσα, αλλά και με μια διάθεση στοχασμού και περισυλλογής. Παράλληλα με την εικαστική του δουλειά, σκηνογράφησε πλήθος θεατρικών παραστάσεων, κυρίως στην Ελλάδα,υπήρξε επίσης συλλέκτης έργων σύγχρονης τέχνης.Μέχρι τον πρόωρο θάνατό του (Αθήνα, 2011), είχε παρουσιάσει το έργο του σε πάνω από 15 ατομικές εκθέσεις και σε πολλές ομαδικές, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Κάθε επέτειος, όπως και ο εορτασμός των 175 χρόνων, είναι πάντα μια σημαντική στιγμή, μια στιγμή αποτίμησης μιας πορείας, αλλά συγχρόνως και αφετηρία για νέα ξεκινήματα, αναζήτηση νέων στόχων μέσα από τη γνώση και την εμπειρία που έχει ήδη αποκτηθεί. Είναι ένας απολογισμός, συγχρόνως όμως και μια πρόκληση για το μέλλον. Ένα μεταίχμιο, ένα «τέλος» για ό,τι αφήνουμε πίσω μας, «μια αρχή» για ό,τι ελπιδοφόρα έρχεται.
