του Σπύρου Κτενά (*)
- Ακούγοντας τον σχολιαστή στην τηλεόραση του Alpha να λέει «δεν πρέπει να συνεχιστεί η αντιπαράθεση στο Αιγαίο αφού η παρουσία και η ετοιμότητα των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων στοιχίζει 1 εκατ. ευρώ την ημέρα» δεν μπορούσα παρά να συμφωνήσω.
- Διαβάζοντας την αριστερή φιλολογία σύμφωνα με την οποία η αντιπαλότητα Ελλάδας – Τουρκίας αξιοποιείται από τις μεγάλες δυνάμεις (ΗΠΑ, Γαλλία, Ολλανδία κ.ά.) για την πώληση οπλικών συστημάτων (πολεμικά αεροσκάφη, φρεγάτες κτλ.) αξίας πολλών δισεκατομμυρίων ευρώ, που θα υποθηκεύσουν το μέλλον των παιδιών μας, δεν μπορούσα παρά να συμφωνήσω. Και αυτό διότι η προμήθεια των 12 μεταχειρισμένων γαλλικών πολεμικών αεροσκαφών Rafale θα κοστίσει 400 εκατ. ευρώ στον Έλληνα φορολογούμενο. Το δε κόστοςγια την απόκτηση δύο πλοίων Belhara, όπως τα θέλει το Πολεμικό Ναυτικό μας, αγγίζει τα 3 δισ. ευρώ. Την ίδια στιγμή που ο ακήρυχτος πόλεμος μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας ανεβάζει το θερμόμετρο στο Αιγαίο, ο διαγκωνισμός Γαλλίας, ΗΠΑ, Ολλανδίας κ.ά. για την πώληση στο ελληνικό κράτος των πολεμικών φρεγατών παρουσιάζει πολύ υψηλότερες θερμοκρασίες…
- Παρακολουθώντας τους εξαιρετικούς Έλληνες γεωστρατηγικούς αναλυτές να ομιλούν για την ανάγκη επέκτασης εδώ και τώρα των χωρικών υδάτων στα 12 ναυτικά μίλια, δεν μπορούσα παρά να συμφωνήσω.
- Όταν οι ίδιοι σημείωναν ότι η από κοινού οριοθέτηση της ΑΟΖ από Ελλάδα και Κύπρο θα έθετε – σε νομικό επίπεδο – τέρμα στις τουρκικές διεκδικήσεις, δεν μπορούσα παρά να συμφωνήσω.
Γιατί λοιπόν η Ελλάδα, ως κυρίαρχο κράτος, δεν προχωρεί στη νομοθετική κατοχύρωση αυτών που απορρέουν από το Διεθνές Δίκαιο; Γιατί δεν ανακοινώνει την επέκταση των χωρικών υδάτων, έστω της Κρήτης και του Καστελόριζου, στα 12 ναυτικά μίλια; Τι φοβάται;
Γιατί αφήνει ανοικτή την πόρτα των τουρκικών διεκδικήσεων;
Γιατί αποφασίζει να προχωρήσει στην προμήθεια των γαλλικών αεροσκαφών χωρίς να «κλειδώνει» αυτή τη συμφωνία με μια αντίστοιχη αμυντική συμφωνία; Τι την εμποδίζει να αποσπάσει από τη Γαλλία κάτι πιο χειροπιαστό, πέραν της φραστικής συμπαράστασης του κ. Μακρόν;
Γιατί προσφέρει στην αμερικανική πλευρά «γη και ύδωρ» δείχνοντας την ικανοποίησή της για την ανίσχυρη φραστική εκδήλωση της «λύπης» του κ. Πομπέο για την τουρκική προκλητικότητα; Μήπως η πανίσχυρη ελληνική παρουσία στην εκλογική αναμέτρηση και η εκχώρηση νέων διευκολύνσεων σε Σούδα και Αλεξανδρούπολη θα μπορούσαν να αποτελέσουν ένα μοχλό πίεσης για να αποσπάσει η Ελλάδα κάτι χειροπιαστό, όπως η έμπρακτη υποστήριξη της απόφασής της για εδώ και τώρα επέκταση στα 12 μίλια;
Αφού οι σύμμαχοί μας σε επίπεδο Συνόδου Κορυφής – δέσμιοι του γερμανικού παράγοντα – δεν προχωρούν στη λήψη μέτρων εναντίον της Τουρκίας, όπως εμπάργκο όπλων, γιατί η Ελλάδα δεν προβαίνει από κοινού με την Κύπρο σε μια γενναία και μακρόπνοη εκστρατεία ενημέρωσης της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης για τα τρομακτικά οικονομικά οφέλη – περίπου 70 δισεκατομμύρια ευρώ – που η Τουρκία αποσπά από την Ευρώπη (τελωνειακή ένωση και μεταναστευτικό) για να παραβιάζει τα κυριαρχικά δικαιώματα δύο χωρών-μελών της Ευρώπης;
Η επίκληση των λόγων και της εικόνας του «καλού παιδιού» και του «σταθερού συμμάχου» αποδεικνύεται ανεπαρκής. Αντιθέτως ο φόβος ότι θα προκαλέσουμε έναν ήδη νευρικό γείτονα, ελπίζοντας ότι η κατάρρευση της τουρκικής λίρας και η απομάκρυνση Τραμπ θα βγάλουν τη χώρα από το αδιέξοδο, δεν είναι βέβαιον ότι θα βοηθήσει. Αντιθέτως η σκέψη που πρέπει να κυριαρχεί είναι ότι ο πόλεμος είναι ένα ακριβό σπορ, η ελπίδα όμως ότι «ο εχθρός δεν θα έλθει» μπορεί να αποβεί πολύ πιο ακριβή…
(*) Ο Σπύρος Κτενάς είναι επικεφαλής της New Times
